Waar gaat het over? 
Chris is wel een beetje anders dan de meeste 14- of 15-jarigen; dat hij alle priemgetallen tot drieduizend-zoveel uit zijn hoofd kent, zegt misschien al genoeg ... Met zijn gevoelens kan hij minder goed uit de voeten (wat misschien best wel een dingetje is, als je geen moeder meer hebt); emoties van anderen kan hij maar moeilijk 'lezen' en van fictie (verzonnen verhalen) heeft hij ook geen hoge pet op. Dan vindt hij 'who-dunnits', waarbij je logisch moet nadenken, nog wel het leukst. Dus als Astor, de hond van mevrouw Smit, op brute wijze om het leven komt, weet Chris wat hem te doen staat: dit moordgeval oplossen!
Zijn speurtocht voert hem langs de andere bewoners van zijn straat, die op het oog heel gewone mensen lijken, maar waar ook vaak een steekje aan los zit ... Uiteindelijk overwint Chris zijn angsten en ontdekt hij niet alleen wie Astor vermoord heeft, maar ook hoe het precies zat met dat nogal plotselinge overlijden van zijn moeder ...

Poeh, dat klinkt best wel serieus, allemaal!
Ja, maar met Claartje van Opstal als regisseur valt er heus wel genoeg te lachen, als je nog niet dacht ...
Al is het maar omdat Chris natuurlijk ook te maken krijgt met 'de instanties', die vaak van zichzelf al een beetje belachelijk zijn...
Bovendien geven de buurthonden ook nog commentaar op de gebeurtenissen!

En er is trouwens ook nog muziek bij, o.l.v. Peter Schreuder.